تصویری از اهرام جیزه. از راست به چپ: هرم بزرگ خوفو، هرم خفرع، هرم منکورع. هرم‌های سه‌گانه در جلوی تصویر، هرم‌های جانبی مرتبط با هرم منکورع هستند.

تعداد ۱۳۸ هرم شناخته شده تا سال ۲۰۰۸ در مصر موجودند که بیشتر آن‌ها آرامگاه فرعون‌ها و شهبانوهایشان در دوره‌های دودمانی کهن و میانه هستند.

نخستین هرم‌های ساخته شده در مصر در سقاره، شمال غربی ممفیس قرار دارند. قدیمی‌ترین این هرم‌ها، هرم جوزر است که مربوط به شاه جوزر از دودمان سوم می‌شود.

هرم و مجموعه آرامگاه کنار توسط وزیر دانشمند جوزر، ایمهوتپ، طراحی و ساخته شدند و قدیمی‌ترین سازه‌های ساخته شده توسط بشر از سنگ تراش‌خورده به شمار می‌روند.

نامدارترین هرم‌های مصری اما مجموعه اهرام جیزه هستند که در منطقه جیزه در حومه قاهره قرار دارند و از بزرگترین سازه‌های ساخته شده در تاریخ بشر به شمار می‌روند.

این هرم‌های سه‌گانه تنها بناهای بازمانده از میان هفت عجایب جهان باستان هستند که هنوز بر جای مانده‌اند.

                  فرگشت

در دوره آغازین دودمانی مصر، کسانی که از تمکن مالی برخوردار بودند در ساختمان‌های نیمکت‌شکلی به نام مصطبه به خاک سپرده می‌شدند.

این ساختمان‌ها دارای اتاقی در زیر زمین برای گذاشتن جسد و اتاق‌هایی دیگر همسطح با زمین به منظور اهدای نذرها از سوی بازماندگان مرده بودند.

مصطبه‌ها پس از مدتی با تغییر شکل تبدیل به نوعی از هرم‌ها شدند که با نام هرم پلکانی معروف هستند.

نخستین هرم پلکانی در مصر توسط ایمهوتپ، وزیر فرعون جوزر، ساخته شد و از روی هم قرار دادن چندین مصطبه تشکیل می‌شد.

هرم جوزر دارای پلکانی عظیم درون خود بود تا روان شاه به سادگی به سوی آسمان‌ها پرواز کند.

موفقیت بسیار بزرگ ایمهوتپ در ساخت این بنا آنچنان زیاد بود که او بعدها از سوی مصریان چهره‌ای خدایگونه پیدا کرد.

           تعداد و مکان هرم‌ها

در سال ۱۸۴۲، کارل ریچارد لپسیوس نخستین فهرست از هرم‌های موجود در مصر را تهیه کرد؛ فهرستی که به نام فهرست هرم‌های لپسیوس شناخته می‌شود.

در این فهرست تعداد ۶۷ هرم شمرده شده‌اند با این حال نه تنها از آن هنگام تاکنون تعداد بیشتری هرم در این کشور پیدا شده‌اند که چندین سازه‌ای که لپسیوس

زیر عنوان هرم طبقه‌بندی کرده بود امروزه دیگر به عنوان "هرم" شناخته نمی‌شوند. تا نوامبر سال ۲۰۰۸، تعداد ۱۱۸ هرم در مصر شناسایی شدند.

همه‌ی هرم‌های مصر، جز هرم کوچکی مربوط به دودمان سوم که در زاویة الاموات قرار دارد، در سوی غربی رود نیل واقع شده‌اند.

اغلب چندین هرم در یک منطقه ساخته می‌شدند. مهم‌ترین این مناطق در زیر فهرست شده‌اند:

          ابو رواش

ابو رواش مکان قرار گرفتن شمالی‌ترین هرم مصر یعنی هرم جدفرع، پسر و جانشین شاه خوفو، است.

در گذشته گمان بر این می‌رفت که این هرم هیچ‌گاه کامل نشده بوده است، با این حال امروزه باور بر این است که نه تنها هرم کامل ساخته شده

بوده که در بزرگی به اندازه هرم منکورع بوده. از این رو این هرم را می‌توان یکی از بزرگترین هرم‌های ساخته شده در تاریخ مصر قلمداد کرد.

             جیزه

نمای مجموعه اهرام جیزه از بالا. از چپ به راست هرم‌های خوفو، خفرع، منکورع، و هرم‌های جانبی شهبانویان

جیزه مکان سه هرم نامدار مصر باستان است: هرم خوفو، هرم خفرع، هرم منکورع. هرم خوفو بزرگترین هرم این مجموعه است و پس از آن هرم خفرع،

پسر و جانشین دوم خوفو و پدر فرعون منکورع، قرار دارد. کوچکترین نیز هرم منکورع، نوه خوفو، است. از این رو این سه هرم بزرگ برای سه نسل از خاندان خوفو هستند.

در کنار این هرم‌ها اما تعدادی هرم کوچکتر جانبی برای به‌خاکسپاری شهبانویان، و نیز ابوالهول بزرگ برای نگهبانی از بناها، ساخته شده‌اند.

از میان سه هرم یاد شده، تنها هرم خفرع بخشی از روبنای سنگ آهکی خود را حفظ کرده و این بخش در بالا و قله هرم قرار دارد.

با آنکه این هرم به دلیل قرار گرفتن در موقعیتی بالاتر از هرم خوفو و نیز شیب بالارفتن بیشترش نسبت به آن هرم، از هرم خوفو کوچکتر به نظر می‌رسد،

در واقعیت هم از لحاظ حجم و هم ارتفاع از آن کوچکتر است.

گورستان جیزه از دیرباز یکی از مهم‌ترین مکان‌های گردشگری در مصر بوده و از سوی انتیپاتر اهل سیدون به عنوان یکی از هفت عجایب جهان باستان فهرست شده.

امروزه این مجموعه تنها مورد باقی‌مانده از آن فهرست باستانی است.

             زاویة العریان

این منطقه که در میانه راه جیزه به ابو صیر قرار دارد، در بر گیرنده دو هرم ناتمام پادشاهی میان است.

گمان می‌رود که سازنده سازه‌ی شمالی فرعون ساناخت باشد و سازه جنوبی منتسب به خبا، فرعون دودمان سوم و جانشین سخم‌خت است.

مدت کوتاه چهارساله‌ی فرمانروایی خبا می‌تواند دلیلی بر چرایی کوتاه ماندن هرم پله‌ای او باشد.

امروزه این هرم نزدیک ۲۰ متر ارتفاع دارد و گمان می‌رود که اگر کامل می‌شد ارتفاعی برابر ۴۰ متر پیدا می‌کرد.

                ابو صیر

در کل ۱۴ هرم در این منطقه، که گورستان اصلی پادشاهی در دوره دودمانی پنجم بوده، وجود دارند.

کیفیت ساخت هرم‌ها و سازه‌های این منطقه کمتر از موارد مشابه دودمان چهارمیشان است و این می‌تواند

به دلیل کم شدن قدرت دستگاه پادشاهی و یا افت اقتصادی در آن هنگام باشد.

این هرم‌ها کوچکتر از هرم‌های پیش از خود هستند و از سنگ‌های آهکی با کیفیت پایین که در محل یافت می‌شوند، ساخته شده‌اند.

سه هرم اصلی این ناحیه برای شاهان نیوسررع، نفریرکارع کاکای، و ساحورع هستند. هرم ناتمام نفرفرع نیز در ابو صیر واقع است.

با آنکه همه هرم‌های ساخته شده در این مکان هرم پلکانی هستند، گمان می‌رود که هرم نفریرکارع کاکای در ابتدا طرحی پلکانی داشته

اما پس از آنکه ارتفاعش از ۷۰ متر گذشته، معماران با پر کردن پلکان‌ها با سنگ‌های ریز، سازه را همچون هرمی کامل ادامه داده‌اند.

اسانسور و تاریخچه ی آن

     دانلود

تاریخچه معماری

    دانلود

نقشه پروژه فرهنگسرا

دانلود

            بی نظیر ترین معماری های جهان

        مجموعه: عجایب گردشگری

                 بی نظیر ترین معماری های جهان
 مکعب آبی

طرحی که تا به حال نظیر آن دیده نشده، طرحی که اولین بار با نقش های تراشیده شده بر روی دیوار ترسیم شده است و همانند سنگ های آسمانی است.

سازه هرمی جادوگران

یکی ازقدیمی ترین شاهکارها، هرم آکسمال است که از نمایی دور بر فراز سرزمین یاکتان خود نمایی می کند.

این بنا توسط مایان ها درگذشته ساخته شده است و نظیر بنای مشابه خود در مصر است.

کوه های مونت ماریا

این بنا درقرن 12 ساخته شده و پس از یک واقعه تاریخی مقدس تکمیل و شکل یافته است.

در واقع بنا برای ستایش و احترام به یکی از خداوندگاران هندی به نام ویشو ساخته شده است.

نزدیک تر به خدا

منار آلم مینستر که گویی آسمان را درمحله آلم واقع در آلمان به دو نیم کرده است، مدت ها به عنوان اثری بی نظیر شناخته می شد

به سفارش یکی از شخصیت های زمانه تاسیس این بنا در قرن چهاردهم آغاز شد اما تا سال 1890 کار تکمیل آن به طول انجامید. 

ان بنادرزمان خودبه عنوان بلندترین کلیسای جهان به شمار می رفت.
بنایی تیغه مانند

 ساختمان فلاتیر در نیویورک یکی از اولین آسمان خراش هایی است که ساخته شده است

و به مدت 100 سال در محله منهتن مانند جواهری  می درخشیده است.
یک شاهکار هنری

این اثر هنری بسیار زیبا  ساخت آن به دستور ملکه الیزابت دوم در سال 1973 آغاز شد.

طراح و معمار آن به دلیل کشاکش مسئولان دولتی هرگز نتوانست پایان شاهکار خود را ببیند.
 جذاب و عظیم

این بنا ی تاثیر گذار و با ابهت در دو وجه ساخته شده است تا دو بلوک بزرگ فلزی از دو سر به هم پیوند بخورند.

این دو بلوک معظم بالاخره در سال 2007 به هم متصل شدند. هم اکنون این محل خانه سینمایی مرکزی در چین است.
مناره ای الهام بخش

دبی، بلندترین آسمان خراش به نام برج خلیفه - طرحی مرکب از دو برج مسکونی وتجاری که مدت هایی طولانی رکورد های

جهانی را شکست و رسیدن به این رکورد را دست نیافتنی کرد. این برج که توسط معماران آمریکایی طراحی شده است هزینه ای بالغ بر 15 میلیارد دلار داشته است.
 برج های دوقلو

برج های دو قلوی مالزی از سال 1998 تا 2004در صنعت برج سازی  حرف اول را می زدند.
آشیانه پرنده

طرح مواج بنایی زیبا که استادیوم ملی چین است . این بنا معروف به آشیانه پرنده است و بزرگترین سازه ساخته شده

از فلز به شمار می رود که 5 سال ساخت و تکمیل آن به طول انجامید.
کلیسای جامع پوشیده از رنگ های آبنبات

بنایی بسیار زیبا و شاد سرشار از انرژی، درخیابان بسیل مسکونمونه بی نظیری است که استعداد و نبوغ روس ها را به معرض نمایش گذاشته است.
 جزیره ساخته دست بشر

هر چند این تصویر تا حد ممکن تصور ساخته بشری بودن جزیره را غیر ممکن می کند اما واقعیت این است

که تمام اجزا ساخته شده این جزیره از مواد و مصالح ساخته شده به دست انسان کامل شده .

جزیره پالم ایسلند( نخل خرما) در دبی است  که طرح معماری و مهندسی خارق العاده و برجسته ای به شمار می رود.
گنبد دو هزار ساله

طرحی ارزشمند و دقیق به جا مانده از گذرگاه تاریخ انگلستان . این پرده گنبدی متعلق به زمان های بسیار اکنون  در حال از بین رفتن است

،اما این اثر در جنوب لندن هم چنان توجه  بسیاری را به خود جلب کرده است  وشگفت زده می کند.
سنگ بنایی از شعر

جردن اتچد، 500 سال قبل از میلاد مسیح ، طرح فوق العاده ای را از خود بر جای گذاشته است که هم اکنون در فهرست هفت اثر خارق العاده جهان قرار دارد.

این اثر پترا نام دارد و با حکاکی بر روی سنگ های بیابانی ، جنگ ها و درگیری های زمان خود را به تصویر کشیده شده است.

                 شــــــــــــــــهر مــــــــــــــــــمنوعــــــــــــه (چـــــــــــــــــینی: 紫禁城، پین‌یین: Zǐjinchéng)

شهری قدیمی در منطقه پکن، پایتخت کشور چین است و یکی از مهمترین دیدنی‌های تاریخی این کشور بشمار می‌آید.

شهر ممنوعه به روایتی وسیع‌ترین و کامل‌ترین مجموعه معماری چوبی در جهان بشمار می‌رود.

احداث شهر ممنوعه در سال ۱۴۰۶ میلادی با دستور جو دی دومین امپراتور سلسله مینگ آغاز گردید و ظرف ۱۴ سال ساخته شد.

تا سال ۱۹۱۱ میلادی و نابودی سلسله چینگ (قریب ۵۰۰ سال) جمعاً ۲۴ امپراتور در این شهر ممنوعه اقامت کرده و بر چین فرمان رانده‌اند.

از سال ۱۹۲۴ بازدید از این مجموعه به عنوان کاخ موزه برای عموم آزاد گردید و ممنوعه بودن آن پایان پذیرفت.

این اثر نادر با ساختگاهی مستطیل شکل مساحتی حدود ۷۲ هکتار را در برمی گیرد. ابعاد آن ۹۶۱ متر طول در امتداد شمال

به جنوب و ۷۵۳ متر عرض در امتداد شرق به غرب است. دیواری با ارتفاع ۱۰ متر و خندقی با عرض ۵۲ متر دورتا دور مجموعه را فراگرفته‌است.

دیوار در هر ضلع خود یک دروازه را جای داده‌است. بر روی ضلع جنوبی «دروازه نیمروز» (Meridian Gate)

و بر روی ضلع شمالی «دروازه نیروی ایزدی» (Gate of Divine Might) قرار دارد. دیوارها ضخیم هستند و طوری طراحی شده‌اند که در برابر آتش توپخانه آن زمان مقاومت کنند.

شهر ممنوعه کاملاً طبق نظام تشریفاتی سلسله‌های فئودالی و اصول طبقاتی ساخته شده‌است.

طرح کلی، وسعت، شیوه معماری، رنگ و تزیینات همه نمایانگر امتیاز خاندان سلطنتی و سلسله مراتب اشرافی است.

سه قصر این مجموعه یعنی قصر تای حه، قصر جون حه و قصر بایو حه که توجه را بیشتر جلب می‌کنند،

محل اعمال قدرت امپراتوری امپرتوران و برپایی مراسم پرشکوه بوده‌است. قصر تای حه، مرکز تمام شهر ممنوعه و تخت سلطنتی

طلایی رنگ امپراتور در این قصر دیده می‌شود. این قصر دارای مجلل‌ترین معماری در شهر ممنوعه‌است.

این قصر در شمال میدان بر سکوی مرمری سفید رنگی به مساحت ۳۰ هزار متر مربع و بلندای ۸ متر ساخته شده‌است.

ارتفاع آن ۴۰ متر است که به لحاظ ارتفاع، بلندترین بنای شهر ممنوعه‌است.

در فرهنگ چین، اژدها نماینده قدرت امپراتوری است و امپراتور «پسر آسمانی» اژدهای حقیقی نامیده می‌شود.

درون قصر تای حه در بالا و پایین با حدود ۱۳ هزار شکل اژدها تزیین شده‌است.

نمایی ازشهر ممنوعه

تعداد قصرها و اتاق‌ها در شهر ممنوعه بسیار زیاد است. می‌گویند جمعاً ۹۹۹۹٫۵ اتاق در آن وجود دارد. به اعتقاد پیشینیان چینی،

اقامتگاه امپراتوران آسمانی دارای ۱۰ هزار اتاق است و امپراتورانی که پسر امپراتور آسمانی دانسته می‌شدند باید خویشتندار بوده و نمی‌بایست

از شمار اتاق‌های امپراتور آسمانی تجاوز می‌کردند. از این رو شمار اتاق‌های شهر ممنوعه نیم اتاق کمتر از شمار اتاق‌های کاخ آسمانی است.

(آن نیم اتاق ظاهراً تنها یک راه پله را در بر می‌گیرد.)

معماری مجموعه شهر ممنوعه تبلور نگرش و درایت مردم چین است. مجموعه از نیارش بناها گرفته تا آمود هر یک از اتاق‌ها و دیوارها،

سرشار از اندیشه‌های عجیب و غریب است. مثلاً سکوی سفید رنگ قصر تای حه، این قصر را پر جلال‌تر کرده و در ضمن از نفود رطوبت به قصر جلوگیری می‌کند.

برای زهکشی این سکو که در سه اشکوب است، از بیش از یک هزار مجسمه سر اژدها استفاده شده و هنگام بارش باران آب زهکشی شده

از دهان اژدهایان فوران می‌کند که چون ابنیه مجموعه شهر ممنوعه چوبی است، این کار ظاهراً در پیشگیری از آتش سوزی موثر بوده‌است.

در میان حیاط این شهر جمعاً ۳۰۸ ظرف مسی بزرگ برای ذخیره آب دیده می‌شود که در طول تمام سال برای پیشگیری از آتش سوزی بکار می‌رفته.

درزمستان زیر این ظرف‌ها آتش روشن می‌کردند تا آب داخل آن یخ نبندد.

طبق یادداشت‌های تاریخی، در سلسله مینگ ۱۰۰ هزار صنعتگر و یک میلیون کارگر در ساخت این مجموعه عظیم باستانی شرکت داشته‌اند.

مصالح ساختمانی مصرفی از سراسرکشور حتی استان یونن در فاصله چند هزار کیلومتری تهیه شده‌است.

اشیا و کشفیات گرانمایه‌ای درشهر ممنوعه شده و شمار آن جمعاً به یک میلیون می‌رسد و یک ششم شمار کل کشفیات چین را شامل می‌شود.

                              خصــــــــــــــــوصــــــــــــــــــــــــیات

قصرهای باستانی پکن نماینده معماری قصرهای چین بشمار می‌رود وشهر ممنوعه نیز نامیده می‌شود و قصرهای سلطنتی

سلسله‌های مین و چینگ بوده‌است و جمعاً ۲۴ امپراطور در این قصرها زندگی کرده‌اند.

این قصرهای باستانی ۷۲۰ هزار مترمربع مساحت داردو بیش از ۹ هزار اتاق را شامل می‌شود.

دیوار سرخ رنگ به ارتفاع چند متر و به طول بیش از ۳۴۰۰ متر شهر ممنوعه را احاطه کرده و بیرون این دیوار رودخانه حفاظتی جاری است.

                         تقـــــــــــــــسیم بــــــــــــــــندی بر پـــایــــــــه عملـــــــــــــــــــــــکـرد

       قصرهای باستانی به دو بخش تقسیم می‌شود:

1. بخش محل برگزاری مراسم مهم و بزرگ و صدور دستور توسط امپراتور می‌باشد و بناهای عمده آن را کاخ تای حه،
2. کاخ چون حه و کاخ بایو حه تشکیل می‌دهد که همه آنها بر پایه تختی به ارتفاع ۸ متر ساخته و با مرمرسفید رنگ بنا شده‌است.
3. قصرهای پرجلال و شکوه همانند قصرهای ترسیم شده در افسانه‌ها است. بخش عقبی این قصرها که دربار درونی نامیده می‌شود،
4. مکانهای انجام امور سیاسی و کشورداری برای امپراتور و کاخ‌های اقامت زنان وندیمه‌های دربار می‌باشد.
5. قصر چیان چینگ و قصر کونین و باغ امپراتوری که بناهای عمده این بخش است، سرشار از محیط زندگی است.
6. این کاخها با باغ، قرائت خانه، اتاق‌های متنوع وسنگهای مصنوعی در حیاط دیگری قرار دارد.

به دلیل تعویض سلسله‌ها ی سلطنتی و جنگها و شورش‌ها قصرهای باستانی معدودی باقی‌مانده‌اند.بطوریکه اکنون علاوه بر شهر ممنوعه در پکن،

قصرهای باستانی قصر شن‌یان و همچنین خرابه‌های قصرهای سلسله هان و سلسله‌تان در شهر سی‌آن در چین به چشم می‌خورند.

تخت جمشید یا (پارسه، پرسپولیس، پرسه پلیس، هزارستون و یا چهل منار) که در شمال شهرستان مرودشت

در شمال استان فارس (شمال شرقی شیراز) جای دارد، فاصله این مکان تاریخی توریستی تا مرکز استان ۵۰ کیلومتر می باشد.

  نام یکی از شهرهای باستانی ایران است که طی سالیان پیوسته، پایتخت باشکوه و تشریفاتی پادشاهی ایران در زمان امپراتوری هخامنشیان بوده‌است.

در این شهر باستانی بنایی به نام تخت جمشید وجود دارد که در دوران زمامداری داریوش بزرگ، خشایارشا و اردشیر اول بنا شده‌است

و به مدت حدود ۵۰ سال، مرکزی برای برگزاری مراسم آیینی و جشن‌ها به ویژه نوروز بوده‌است.

در نخستین روز سال نو گروه‌های زیادی از کشورهای گوناگون به نمایندگی از ساتراپی‌ها یا استانداری‌ها با پیشکش‌هایی متنوع در تخت جمشید جمع می‌شدند

و هدایای خود را به شاه پیشکش می‌کردند. بنیانگذار تخت جمشید داریوش بزرگ بود،

البته پس از او پسرش خشایارشا و نوه‌اش اردشیر یکم با گسترش این مجموعه به بزرگی آن افزودند.

بسیاری از آگاهی‌های موجود که در مورد پیشینه هخامنشیان و فرهنگ آنها در دسترس است به خاطر سنگ نبشته‌هایی است

که در این کاخ‌ها و بر روی دیواره‌ها و لوحه‌ها آن حکاکی شده‌است. باور تاریخدانان بر این است

که اسکندر مقدونی سردار یونانی در ۳۳۰ پیش از میلاد، به ایران حمله کرد و تخت جمشید را به آتش کشید 

و احتمالاً بخش عظیمی از کتابها، فرهنگ و هنر هخامنشی را با اینکار نابود نمود.

با این‌حال ویرانه‌های این مکان هنوز هم در شهرستان مرودشت در استان فارس برپا است و باستان شناسان از ویرانه‌های آن نشانه‌های آتش و هجوم را بر آن تأیید می‌کنند.

این مکان از سال ۱۹۷۹ یکی از آثار ثبت شدهٔ ایران در میراث جهانی یونسکو است.

                              واژه پارســــــــــه، تــــــخــــــــــــــت جمـــــــشید و پرســــــپولیـــــــــس

طراحی از تخت جمشید ۱۷۱۳ میلادی

نام تخت جمشید در زمان ساخت «پارسَه» به معنای «شهر پارسیان» بود. یونانیان آن را پِرسپولیس (به یونانی یعنی «پارسه‌شهر») خوانده‌اند.

در فارسی معاصر این بنا را تخت جمشید یا قصر شاهی جمشید پادشاه اسطوره‌ای ایران می‌نامند.

در شاهنامه فردوسی آمده‌است:جمشید پادشاهی عادل و زیبارو بود که نوروز را بر پا داشت و هفتصد سال بر ایران پادشاهی کرد.

صدها سال پس از حمله اسکندر و اعراب و در زمانی که یاد و خاطره پادشاهان هخامنشی فراموش شده بود،

مردمی که از نزدیکی خرابه‌های پارسه عبور می‌کردند، تصاویر حکاکی شدهٔ تخت شاهی را می‌دیدند که روی دست مردم بلند شده‌است

و از آنجا که نمی‌توانستند خط میخی کتیبه‌های حک شده روی سنگ‌ها را بخوانند، می‌پنداشتند که این همان اورنگ جمشید است

که فردوسی در شاهنامه خود از آن یاد کرده‌است. به همین خاطر نام این مکان را تخت جمشید نهادند. بعدها که باستان‌شناسان توانستند

خط میخی کتیبه را ترجمه کنند، متوجه شدند که نام اصلی آن پارسه بوده‌است.
در دوره اسلامی این مکان را محترم شمرده و آن را هزار ستون و چهل منار می‌نامیدند و با شخصیت‌هایی چون سلیمان نبی و جمشید ربطش می‌دادند

نام مشهور غربی این محل یعنی پِرسِه پلیس ریشه غریبی دارد. در زبان یونانی، پِرسِه پلیس و یا به صورت شاعرانه آن پِرسِپ تولیس (Perseptolis) لقبی است

برای آتنه الهه خرد، صنعت و جنگ که ویران‌کنندهٔ شهرها معنی می‌دهد. این لقب را آشیل، شاعر یونانی سده پنجم پیش از زادروز،

به حالت تجنیس و بازی با لغات، در مورد شهر پارسیان به کار برده‌است.

نمای هوایی شهرک اردویی و چادر مهمانان در نزدیک تخت جمشید به منظور برگزاری جشن‌های ۲۵۰۰ ساله شاهنشاهی ایران ، ۱۳۵۰ خ

                       میـــــــــــــنوســــــــــــــی‌هــــا

ساکنان جزیرهٔ کِرِت یونان بودند. ایشان از آسیای صغیر به آن جزیره مهاجرت کرده بودند. فرهنگ و تمدن ایشان آسیایی بود

و به خود و تمدنشان و جزیره‌شان به عنوان آسیایی می‌نگریستند.

مینوسی‌ها هندواروپایی نبودند و بستگی تباری ایشان به بقیه تیره‌ها هنوز مشخص نیست.

بسیاری از آنچه شهرآیینی و خرد یونانی نام گرفته از این آسیایی‌تبارها سرچشمه گرفته بوده.

از مینوسی‌ها کاخهای پیشرفته‌ای برجا مانده که بیشتر در بخش شرقی جزیرهٔ کرت است.

                کــــــــاخ‌هــــا

بازمانده کاخ کنوسوس.

   معـــــــتماری کـــاخ‌هــا در دوره مــــینوســــی پســــــین:

دوره کاخهای «جدید» در فاصله بین سالهای ۱۶۰۰ و ۱۵۰۰پیش از میلاد که کاخهای نابود شده، بازسازی شدند

و عصر طلایی تمدن کرت یزرگ مغرب زمین را پدید آورد آغاز شد.بخش اعظم مواد و مصالح باقیمانده باستان شناختی

مدارک مربوط به عصر بی مانند خلاقیت و پیشرفت‌های زودرس هنری به همین دوره مربوط میشود، و سال ۱۴۰۰پیش از میلاد پایان آن است.

این کاخها که برای پادشاهان و خدمه ایشان بازسازی شدند، بزرگ، راحت و زیبا بودند و پلکانها و حیاط‌های فراوان برای نمایشها، جشنهاو مسابقات داشتند.

بزرگترین کاخ از آن میان یعتی کاخ کنوسوس، ساختمانی بی نقشه بود که دربرابر شیبهای فوقانی و بر بالای تپه‌ای کم ارتفاع در انتهای یک دشت حاصلخیز ساخته شده بود.

زمین حیاط بزرگ مستطیل شکلی که تمام واحدهای کاخ گرداگرد آن ساخته شده‌اند در زمان کاخ کهن تسطیح شده بود

و شیوه حلقه زدن ساختمان‌ها به دورآن حکایت از این دارد که نقشه پیشاپیش تهیه نشده بود بلکه چندین هسته مرکزی ساختمانی،

همراه با هم رشد می‌کرده‌اند و حیاط مزبور نقش عامل سازمان دهنده اصلی را ایفا می‌کرده‌است.دومین عامل سازمان دهنده دو دالان دراز بوده‌اند.

یک دالان شمالی –جنوبی در ضلع غربی حیاط، اتاقهای اداری و تشریفات را از انبار هاکه محل ذخیره سازی شراب، غلات،

روغن و عسل در خمره‌های بزرگ بوده‌اند جدا می‌کرده‌است.

در ضلع شرقی حیاط، یک دالان شرقی –غربی، تالارهای مخصوص شاه و ملکه و تالارهای پذیرایی(جنوب)را ازاتاق‌های کارگران و پیشخدمتها (شمال)جدا میکند.

در گوشه شمال غربی کل مجتمع ساختمان «میدان»یا «محوطه تئاتر»با پله هادردوطرف –نخستین نسل تئاتر یونان دردوره‌های بعد –دیده میشود.

هدف از ساختن این محوطه روشن نیست ولی از ویژگی‌هایی است که همچون حیاط مرکزی، دردیگر کاخ‌های کرت نیز ظاهر می‌شود.

بغرنجی نقشه ساختمانی این کاخ در نظر یونانیان باآیین پرستش تیر دوسر که در اینجا رواج داشت مربوط بوده‌است،

احتمالا افسانه یونانی مربوط به «گذرگاه هزارخم) کرت از همین جا گرفته شده‌است.

تردیدی نیست که بنای این کاخ حاصل وجود ثروت و سلیقه تجمل طلبی و راحت طلبی بود.

در زیر کاخ، شبکه کارآمدی برای فاضلاب از لوله‌های سفالی ساخته شده‌است و بهمین علت، احتمال زیاد میرود که کنوسوس

از بهداشتی ترین شهر‌های جهان تا پیش از سده بیستم بوده باشد.روش دخیره سازی عملی، در انبارهای یال غربی کاخ که تعدادی

از خمره‌ها تا به امروز در جای خود باقی مانده‌اند، به نمایش گذاشته شده‌است.

کف بعضی ازاتاق‌ها صاف بود.بقیه اتاقها چال‌های سنگی و دراز داشتند.دیوارها بسیار ضخیم بودند و به احتمال قوی سقفهای این انبارها نیز ضخیم بوده‌اند.

برای آنکه داخل انبارها خنک بماند، روی بنای سنگی را با خاک می‌پوشانده‌اند. در بیشتر بخشهای کاخ، دیوارهای سنگی زمخت بودند

و از سنگهای نتراشیده‌ای ساخته میشدند که در داخل ملات کار گذاشته می‌شدند.

از سنگ تراشیده یا قالب سنگ‌های تمام تراش، برای ساختن گوشه‌های ساختمان و دور تا دور چارچوبهای در و پنجره استفاده می‌شد.

این کاخ سه اشکوب با پلکان‌های داخلی داشت که به گرد روشنایی و هواکش‌های آن ساخته شده بودندو هواکش‌های مزبور نور و هوای لازم را به درون کاخ میر ساندند.

از ویژگی‌های مشخص کننده ستون‌های مینوسی، که در آغاز از چوب ساخنه شده بودند ولی بعدها با سنگ بازسازی شدند

۰به اعتقاد امروزیان با تناسب‌های نادرستر و بزرگتر سرستون‌های پیازی شکل و بالشتکی و شیوه مخروطی شدن تنه ستون در سمت قاعده و پهن تر شدنش در راس بود.

مدرک معتبری که دال بر اهمیت مذهبی این ستون برای کرتیها بوده، موقعیت مرکزی آن در دروازه شیران در میسن و این واقعیت است

که دور تا دور قاعده ستون در یکی از دو طبقه پایینی کاخ کنوسوس را تغاری کرفته بود که برای ساغرریزی به کار می‌رفته‌است.

                 مرکز تجارت جهانی (به انگلیسی: World Trade Center)

که گاهی برج‌های دوقلو نامیده می‌شوند، مجموعهٔ ۷ ساختمان در منطقه منهتن در نیویورک در ایالات متحده آمریکا بود که توسط معمار ژاپنی-آمریکایی مینورو یامازاکی طراحی شده بود.

در حملات ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱، ساختمان شماره ۱، ساختمان شماره ۲ و ساختمان شماره ۷ فرو ریخت. پس از وقوع این حملات به این مرکز، عبارت منطقه صفر اطلاق می شود.

در ژوئیه سال ۲۰۰۱ این مرکز در ازای ۲٫۳۵ میلیارد دلار (که در آن زمان معادل ۷ میلیارد مارک یا ۳٫۶ میلیارد یورو بود.) به مدت ۹۹ سال به دو شرکت واگذار شده بود.

این بزرگ‌ترین معاملهٔ اموال غیر منقول در تمام طول تاریخ بوده‌است.

نمایی از مرکز تجارت جهانی

               تاریخچه

کار ساختمان مرکز تجارت جهانی در سال ۱۹۶۶ آغاز شد. توسط راکفلرها ساخته شد. در سال ۱۹۷۷ ساختمان هر دو برج آن به پایان رسید

و این دو برج تا پیش از ساخت برج ویلیس در شیکاگو بلندترین ساختمان‌های جهان بودند.

این مرکز علاوه بر دفاتر متعدد، شامل یک هتل، مرکز اطلاعات، پارکینگ‌های چند طبقه با دو هزار جایگاه پارک و یک میدان بزرگ نیز بود.

در قسمت زیرین این بنا ورودی تونل خط آهن به شهر نیوجرسی و همچنین ایستگاه‌های سه خط مترو قرار دارد. در مجموع ۴۳۰ شرکت این بنا را اجاره کرده و در آن مستقر بودند.

در داخل ساختمان همچنین مراکز اداری ضروری و حساس شهر نیویورک مانند ادارات بندرگاه دو شهر مجاور نیویورک و نیوجرسی نیز قرار داشت

که علاوه بر این خیابان‌های روگذر پل، تونل‌های منتهی به منطقهٔ منهتن و همچنین فرودگاه‌های اطراف را نیز کنترل می‌کنند.

در چهارم آوریل ۱۹۷۳ مجموعهٔ هر دو برج و ساختمان میانی آنها افتتاح شد. در آن زمان گفته می‌شد، که برجهای دوقلو طوری ساخته شده‌اند

که حتی پس از برخورد یک بوئینگ ۷۰۷ نیز پابر جا می‌مانند. این نوع هواپیما که به موتور جت مجهز است، می‌تواند در هنگام پرواز به وزنی تقریباً بیش از ۱۵۰٬۰۰۰ کیلوگرم برسد.

در مورد یکی از دو هواپیمایی که به برج‌ها اصابت کرده و به احتمال زیاد یک بوئینگ ۷۶۷ بود، این رقم حداکثر به حدود ۱۸۶۸۸۰ کیلوگرم بالغ می‌شود.

پیش تر در ۲۶ فوریه سال ۱۹۹۳ طی یک حملهٔ تروریستی به مرکز تجارت جهانی شش نفر کشته و بیش از ۱۰۰۰ نفر زخمی شده بودند.

در این مورد یک کامیون کوچک حامل حدود ۵۰۰ کیلوگرم مواد منفجره، در گاراژ زیرزمینی ساختمان جای گرفته و محمولهٔ آن منفجر شده بود.

این انفجار، گودالی به قطر ۳۰ متر ایجاد و ۳ طبقه را در زیر ساختمان تخریب کرد. خطوط مترو و راه آهنی که از زیر این برج عبور می‌کردند نیز آسیب دیدند.

ساختمانی که در آن معمولاً حدود ۵۰٬۰۰۰ نفر کار می‌کردند و در روزهای کار حدود ۸۰٬۰۰۰ نفر دیگر نیز برای کارهای تجاری و خصوصی در آن حضور می‌یابند،

سرانجام پس ازساعت‌ها تخلیه شد. جریان برق درست پس از برخورد هواپیما قطع شد و به این خاطر افراد داخل ساختمان مجبور بودند

برای نجات خود از دود و آتش از پله‌های اضطراری به بیرون از ساختمان بپرند.

راه پیشروی هواپیماهای ربوده شده و تکه‌های باقی‌مانده از هواپیماها که پس از برخورد به آسمان‌خراش‌ها از درون برج‌های دو قلو به بیرون پرتاب شدند(مانند موتور و ارابه فرود هواپیما)

                        دیوار بزرگ چین

             تاریخچه

تاریخ ساخت دیوار چین به قرن ۹ قبل از میلاد باز می‌گردد. حکومت وقت چین برای جلوگیری از حملات ملیت‌های شمالی،

برجهای آتش برای خبر رسانی و یا قلعه‌های مرزی برای حصول اطلاعات دشمن را در ارتباط با دیوار و بر روی آن ایجاد کرد.

در دوره حکمرانی سلسله‌های بهار و پاییز و کشورهای جنگجو، میان دوک‌ها جنگ بر پا شد و کشورها با استفاده از کوه‌های مرزی به ساخت

دیوار پرداختند تا سال ۲۲۱ قبل از میلاد، امپراتور چین شی هوان پس از به وحدت رساندن چین، دیوارهای دوک‌ها را به هم متصل کرد

که به صورت دیوار بزرگ در مرزهای شمالی بر روی کوه‌ها در آمد. او می‌خواست با این کار از حملات دشمن به مراتع شمالی جلوگیری کند.

در این زمان طول دیوار چین به ۵۰۰۰ کیلومتر می‌رسید. در سلسله خان پس از سلسله چین طول دیوار به ۱۰ هزار کیلومتر رسید.

در تاریخ دو هزار و اندی ساله چین، حکمرانان دوران مختلف به ساخت دیوار چین پرداختند. تا اینکه طول دیوار به ۵۰ هزار کیلومتر رسید.

این میزان معادل گردش به دور کره زمین است.

تصویری از دیوار چین در سال ۱۹۰۷ (میلادی)

دیواری که امروزه قابل مشاهده است، دیوار متعلق به سلسله مینگ (۱۳۶۸ – ۱۶۴۴ میلادی) است از غرب به دروازه «جایو گوان»

در استان گانسو چین و از شرق به ساحل رود یالو جیان در استان لیائونینگ در شمال شرقی چین منتهی می‌شود

و درمیان آن ۹ استان، شهر و ناحیه خود مختار به طول ۷۳۰۰ کیلومتر وجود دارد و مردم آنرا دیوار طولانی می‌نامند.

دیوار چین به عنوان پروژه تدافعی بر روی کوه‌ها ساخته می‌شد از بیابان‌ها مراتع و لجنزارها عبور می‌کرد.

کارگران طبق عوارض زمینی،ساختار متفاوتی برای ایجاد دیوار در نظر گرفتند که درایت و عقل نیاکان چین را نشان می‌دهد.

دیوار بر مسیر کوه‌های پر فراز و نشیب امتداد یافته‌است. در بیرون دیوار پرتگاه‌های بلند دیده می‌شود. در واقع کوه و دیوار به یکدیگر پیوند خورده‌اند.

لذا دشمن به هیچ وجه قادر به نفوذ به این دیوار نبود. دیوار چین معمولاً با آجرهای بزرگ و سنگ مستطیل ساخته شده و در وسط ان خاک و خرده سنگ ریخته شده

و ارتفاع ان ۱۰ متر است در پهنای دیوار برای عبور چهار اسب کافی است و در یک ردیف عرض آن ۴-۵ متر است تا در زمان انتقال غلات و سلاحها مشکلی ایجاد نشود.

طرف درونی دیوار، نرده سنگی و در وجود دارد که به آسانی حرکت می‌کند. در فاصله معیینی سکوی دیواری و یا برج آتش برای خبررسانی ساخته شده‌است.

سکوی دیواری برای ذخیره سلاحها و غلات و استراحت سربازان است و در جنگ مخفیگاه بوده‌است.

هنگامی که دشمن دست به حمله می‌زد برج‌های آتش روشن می‌کردند و سراسر کشور از حمله آگاه می‌شدند.

اکنون مقاومت دیوار چین به عنوان یک مانع نظامی از بین رفته‌است. اما زیبایی معماری مخصوص آن دیدنی است. زیبایی دیوار چین پر ابهت، و باعظمت است.

از دور دیواری بلند و پر پیچ و خم بر روی کوه‌ها همانند اژدهایی در حال حرکت به چشم می‌خورد و صحنه‌ای شکوهمند ایجاد شده‌است.

از نزدیک، دروازه‌های پر ابهت، دیوارها، سکوهای دیوار ی، برج‌های دیده بانی، برج‌های آتش هماهنگ با عوارض زمینی آکنده از دلربایی هنری است.

دیوار چین دارای اهمیت تاریخی و فرهنگی و ارزش دیدنی است. چینی‌ها می‌گویند «کسی که به دیوار چین صعود نکرده باشد، قهرمان نیست».

                  علت ساخت دیوار بزرگ چین

این دیوار بزرگ را برای حفاظت چین در مقابل مهاجمان مغول ساختند. تقریبا در سال ۲۴۶ قبل از میلاد، چین را به ایالت کوچکی تقسیم کردند.

پادشاه شی هوانگ تی (shin huang TI) قسمت‌های مختلف چین را با هم متحد ساخت. در شمال این امپراطوری مغول‌ها زندگی می‌کردند.

از ترس اینکه مبادا آنها در هر زمان به چین حمله‌ور شوند، پادشاه برای حفاظت کشور در مقابل خطر دستور داد تا دیوار بزرگ چین را بنا کنند.بنابراین دیواری ساختند

که از شای کوان (shahi kuan) در خلیج پوای (pohai) شروع شده و به چایکومان (chai kuman) در کانسو (kansu) می‌رسید.

سربازان گشتی از طریق جاده‌ای که در امتداد دیوار بود علامتهایی را به سرعت ارسال می‌کردند.

هیچ کدام از پادشاهان با ساخت دیوار به هدف خود نرسیدند. چون دیوار در جاهای زیادی شکست و مغولها فرصت یورش به چین را پیدا کردند.

ممکن بود ساختن دیوار بزرگ هرگز عملی نشود، اما آنها توانستند آن را بسازند. دیوار بزرگ چین یکی از معدود ساخته‌های دست بشری است که از ماه نمایان است.

             گردشگری

گردشگران چینی و خارجی از پیمودن دیوار احساس افتخار می‌کنند. حتی سران بسیاری کشورهای خارجی نیز فرصت دیدار از این اثر بزرگ را از دست نمی‌دهند.

برخی از بخش‌های دیوار چین بخوبی حفظ شده‌است از جمله دیوار «بادلینگ» در نزدیکی بیجنیگ دیوار «سی ما تای»، دیوار «موتیان یو»،

دروازه‌شان حای گوان در انتهای شرقی دیوار چین است که نخستین دروازه چین نامیده می‌شود و دروازه «جایوگوان»

در انتهای غرب در گان سو، این بخش‌ها همچنین از مکان‌های بسیار مشهور و دیدنی دیوار است و گردشگران زیادی در تمام سال از آنها بازدید می‌کنند.

دیوار چین تجسم درایت و رنج و زحمت میلیونها چینی در دوره باستان چین است.

این اثر پس ازهزاران سال از بین نرفته و دارای دلربایی فناناپذیر و سمبل روحیه ملیت چین است.

سال ۱۹۸۷ میلادی دیوار چین به عنوان «سمبل ملیت چین» در فهرست میراث جهانی ثبت شد.

             تصورات اشتباه

یک تصویر ماهواره‌ای از یک قسمت از دیوار چین، که به صورت قطری از پایین سمت چپ به بالا سمت راست کشیده شده‌است (با رودخانه‌ای که از بالا سمت چپ به پایین سمت راست کشیده شده اشتباه نشود. (ناحیه ثبت شده ۱۲×۱۲ کیلومتر است)

این ادعا که این دیوار تنها پدیده انسانی است که از فضا قابل رویت می‌باشد، بارها تکذیب شده‌است ولی هنوز در باور عوام جا دارد.

در واقع بسیاری از پدیده‌های انسان‌ساز، به خصوص در نور شب از فضا قابل رویت هستند اما تشخیص دیوار چین با چشم غیر مسلح از هر نقطه‌ای در مدار زمین کاملاً غیرممکن است.

هیچ‌کدام از فضانوردان آپولو این ادعا را مطرح نکرده‌اند و حتی فضانوردانی که در مدار زمین می‌چرخند نیز به سختی می‌توانند

چنین ادعایی مطرح سازند. گفته می‌شود که این تصور چند دهه قبل از اولین فرود بر سطح ماه توسط ریچارد هالیبرتون مطرح گردیده‌است.

از یکی از فضانوردان نقل شده‌است که "دیوار چین از ارتفاع حدود ۱۸۰ مایلی ناپدید می‌شود."

          کاخ ورسای (به فرانسوی: Château de Versailles)

مجموعه کاخ‌هایی در شهر ورسای در نزدیکی پاریس است که به عنوان بزرگترین کاخ‌های سلطنتی جهان شناخته می‌شود.

این کاخ سابقاً در دهکده‌ای به همین نام در نزدیکی پاریس قرار داشت اما امروزه این دهکده و کاخ جزء حومه پاریس محسوب می‌شوند.

از سال ۱۶۸۲ تا سال ۱۷۸۹ که به اجبار انقلابیون خانواده سلطنتی به پاریس منتقل شدند، این کاخ محل زندگی و دربار حکومتی شاهان فرانسه بود.

معاهده ورسای که به جنگ جهانی اول پایان داد در این کاخ عقد شده‌است.

این کاخ به عنوان یکی از میراث جهانی توسط یونسکو انتخاب شده‌است.

                تاریخچه

بر اساس مدارک تاریخی آثار وجود کاخ در دهکده ورسای به حدود سال ۱۰۳۸ میلادی بر می‌گردد. اما این کاخ جایگاه رسمی و سلطنتی نداشته‌است.

بعدها از دهکده ورسای به عنوان شکارگاه استفاده می‌شد. به همین منظور لویی سیزدهم دستور ساخت بنایی را در این شکارگاه در سال ۱۶۲۴ داد.

این شکارگاه به وسیله «فیلیبرت لروی» طراحی و به وسیله سنگ و آجر سرخ ساخته شد.

            ساخت کاخ سلطنتی در ورسای

تا زمان سلطنت لوئی چهاردهم کاخ رسمی و سلطنتی فرانسه کاخ لوور بود اما پس از روی کار آمدن، او تصمیم گرفت کاخ شکوهمندی برای خود بسازد

که در جهان نمونه‌ای از زیبایی، شکوه، بزرگی و پهناوری باشد. به همین منظور وی دستور داد دهکده زیبای ورسای به عنوان مکان ساخت این کاخ انتخاب شود.

بعدها به همین علت کاخ هم ورسای نامیده شد. شروع ساخت و طراحی کاخ به سال ۱۶۶۹ برمی‌گردد.

طراحی این کاخ به وسیله معماران چیره‌دستی به نام‌های «لویی لووا»، طراح فضای سبز آندره لونوتر و «شارل لُبران» نقاش و آذینگر زبردست

که قبل از آن قصر وو لو ویکومت را ساخته بودند انجام گرفت. اما طراحی اصلی کاخ به منظور استفاده به عنوان کاخ سلطنتی به سال ۱۶۷۸ باز می‌گردد.

در کل مجموعه کاخ‌های ورسای در چهار مرحله ساخته و تکمیل شد.اولین بنا شامل باغ و قسمت ورودی افتخار آشنایی نام گرفت که گنجایش ششصد مهمان را در خود داشت.

دومین بنا پیمان آخن که پایان آن همزمان شد با پایان جنگ اسپانیا و فرانسه و امضای معاهدهء صلح میان آنها در منطقهء آخن.

بنای سوم پس از پایان جنگ با آلمان و امضای معاهدهء نیمیخن که شامل بال شمالی و غربی قصر همچنین باغ پرتقال بود. تالار معروف آینه در این قسمت قرار دارد.

و سرانجام آخرین قسمت با پایان جنگ نه ساله.تمام اثاثیه قصر کار دست صنعتگران ایتالیایی دعوت شده به فرانسه بود.

مبلمان ها و سرویس های خواب از نقره و دیگر اشیای آن از طلای خالص. بعد از این مراحل در دوره پادشاهان بعدی نیز عمارت‌هایی به این مجموعه افزوده شد.

کاخ ورسای در تاریخ ۶ مه ۱۶۸۲ گشایش یافت.

لویی چهاردهم با ساخت این کاخ در نظر داشت هم از شلوغی پاریس دور شود و هم با یکجا جمع کردن دستگاه‌های دولتی و دربار در ورسای کنترل بیشتری را بر آنها داشته باشد.

علاوه بر کاخ سلطنتی و اماکن دولتی نظیر دیوان‌ها و دادگاه‌ها، منازل هزاران نفر از درباریان، فرمانداران، قضات، وزرا و شخصیت‌های حکومتی در ورسای قرار داشت.

لویی چهاردهم درباریان را وادار ساخت که در ورسای زندگی کنند و از افزایش حضور، قدرت و املاکشان در دیگر مکان‌ها بپرهیزند.

با این کار لویی قدرت کنترل زیادی بر تمام درباریان پیدا کرد.

تمثیل لویی چهاردم ساخته‌شده توسط آنتوان کُوس‌وو، مجسمه‌ساز برجسته فرانسوی.

             ویژگی‌های کاخ

لویی لووا به منظور اقامت شاه و ملکه آپارتمانی را طراحی کرد که «شتو نف» (در فرانسه به معنی کاخ نو) نامیده می‌شد.

علاوه بر این دو آپارتمان که کاملأ شبیه هم هستند و از هفت سالن با نام های الهه های رومی تشکیل شده اند

قسمت‌های خصوصی و خوابگاه‌های دیگری هم در این کاخ برای شاه و ملکه فراهم شد.

              عمارت شاه

وی برای طراحی این بخش از اصول معماری ایتالیایی رایج در قرن ۱۶ و ۱۷ استفاده کرد. او نقشه‌ای کشید که از از هفت تالار تشکیل شده‌بود.

این ۷ سالن از منظومه خورشیدی و ایزدهای رومی الهام گرفته شده بودند. همه تالارها دور تا دور سالن مرکزی به نام تالار آپولون که خوابگاه لویی چهاردهم بود قرار داشتند.

به این نوع طراحی، طراحی «خورشیدمرکزی» می‌گویند. این سالن‌ها به نام‌های زیر نامیده می‌شدند:

• تالار دایان (برگرفته از ایزد شکار روم و سیاره ماه)
• تالار مارس (برگرفته از ایزد جنگ روم و سیاره مریخ)
• تالار مرکوری (برگرفته از ایزد بازرگانی و هنرهای آزاد رومی و سیاره تیر)
• تالار آپولون (برگرفته از ایزد هنرهای زیبا رومی و خورشید)
• تالار ژوپیتر (برگرفته از ایزد حقوق و قانون رومی و سیاره مشتری)
• تالار ساترن (برگرفته از ایزد کشاورزی رومی و سیاره کیوان)
• تالار ونوس (برگرفته از ایزد عشق رومی و سیاره ناهید)

در سالهای بعد دو تالار فراوانی مخصوص خزانه و هرکول به این تالار ها افزوده شد.

این تالارها به وسیله شارل لبران بر اساس طراحی ایتالیایی مزیین شد. (وی دوست و همکار پیترو دو کورتونا معمار ایتالیایی و طراح کاخ پیتی در فلورانس بود.)

برای طراحی سقف تالارها از نقاشی‌های زیبایی استفاده شد. به نظر آندره فلبین طرح‌هایی انتخاب شد که به اعمال قهرمانانه لویی چهاردهم همخوانی داشته باشد.

در این نقاشی‌ها از شخصیت‌هایی همچون آگوست، اسکندر و کوروش بهره گرفته شد.

مثلاً در تالار آپولون طرحی از آگوست بود که در آن وی در حال ساخت دروازه مزنوس بود این نقاشی اشاره به ساخت دروازه لاروش به دستور لویی چهاردهم داشت

یا در تالار مرکور تصویری از اسکندر در حال ساخت کتابخانه عظیم اسکندریه نقش بسته بود که اشاره به ساخت کتابخانه سلطنتی توسط لویی چهاردهم داشت.

تالارها به وسیله مبلمان نقره آراسته شدند ولی این مبلمان طی جنگ آگزبورگ در سال ۱۶۸۹ به دستور لویی چهاردهم برای تامین بخشی از هزینه جنگ ذوب و به سکه تبدیل شدند.

اما این طراحی صورت گرفته توسط لویی لووا دیری نپایید. به این شکل که طبقه‌ای بر کاخ افزوده شد و تراسی برای آن ساخته شد که آپارتمان‌های شاه و ملکه را به هم متصل می‌کرد.

با این تغییرات سالن‌های ژوپیتر، ساترن و ونوس تغییر شکل یافتند. تالارهای ونوس، ساترن و ژوپیتر به سالن آیینه‌ها تبدیل شد.

سالنی نیز در قسمت پشت تراس طراحی شد که ونوس نام گرفت.از وسایل و دکورهای تالار اولیه برای تزیین تالار ونوس ثانویه استفاده شد.

از سال افتتاح تا پایان سلطنت لویی چهاردهم از تالارها به شکل اختصاصی استفاده می‌شد:

• تالار ونوس به عنوان سالن غذاخوری میهمانان شاه و بار
• تالار دایان به عنوان سالن بیلیارد
• تالار مارس به عنوان محل رقص و برقراری مجالس بال
• تالار مرکور به عنوان سالن ورق بازی و پوکر
• تالار آپولون به عنوان سالن موسیقی و کنسرت

خوابگاه ملکه

                آپارتمان ملکه

این بخش در طول تاریخ خود منزلگاه سه ملکه فرانسه بوده‌است:

ماری ترز همسر لویی چهاردهم، ماری لسزِسزیسکا همسر لویی پانزدهم و ماری آنتوانت همسر لویی شانزدهم پس از طراحی این آپارتمان

توسط لویی لووا این آپارتمان شامل هفت سالن بود که متقارن با آپارتمان شاه بود:

• شاپل متقارن باسالن دیان در آپارتمان شاه
• تالار گارد متقارن با تالار مارس در آپارتمان شاه
• آنتی‌شامبر متقارن با تالار مرکور در آپارتمان شاه
• شامبر متقارن با تالار آپولون در آپارتمان شاه
• گراند کابینت متقارن با تالار ژوپیتر در آپارتمان شاه
• اوراتوری متقارن با تالار ساترن در آپارتمان شاه
• پتیت کابینت متقارن با تالار ونوس در آپارتمان شاه

خوابگاه ملکه

همانطور که طراحی سقف تالارهای آپارتمان شاه از اعمال قهرمانانه لویی چهاردهم الهام گرفته و از شخصیت‌های تاریخی استفاده شده بود

در آپارتمان ملکه نیز از این قبیل تصاویر متناسب با دکوراسیون اتاق بهره گرفته شد. بعدها برای ساخت تالار آینه بخشی از آپارتمان ملکه تغییر یافت.

با این تغییرات تالارها به شکل زیر در آمدند:

• تالار گارد دولارن
• آنتی‌شامبر
• گراند کابینت
• شامبر دولارن

این تالارها تقریباً تا زمان ماری آنتوانت همین شکل را داشت تا اینکه وی دستور تغییر شکل آن را داد و این سالن‌ها به شکلی که امروز می‌بینیم درآمدند:

• تالار گارد دولارن بدون تغییر باقی‌ماند.
• تالار آنتی‌شامبر به آنتی شامبر دو گرند کوورت تبدیل شد. اینجا به محل اجتماعات عمومی شاه، ملکه و درباریان و تئاتر تبدیل شد.
• گراند کابینت به تالار دنوبل تبدیل شد. اینجا به محل عنوان سالن انتظار خوابگاه ملکه تبدیل شد.
• شامبر دولارن به عنوان خوابگاه ملکه مورد استفاده قرار گرفت.

نمای داخلی یکی از چپل‌ها

              دیگر اختصاصات و جزئیات

• علاوه بر آپارتمان‌های سلطنتی ۵ کاخ یا چپل در ورسای ساخته شد.
• تالار اپرای زیبایی نیز در ورسای جهت استفاده شاه و درباریان ساخته شد

              ,باغ‌ها و فضای سبز

ورسای دارای بزرگترین مجموعه باغ‌ها و فضای سبزی است که تا کنون در جهان ساخته شده‌است. در میان این باغ‌ها، آبراه‌ها، حوض‌ها، فواره‌ها و مجسمه‌های زیبایی طراحی شده‌اند.

طراحی تمام این قسمت‌ها توسط آندره لونتر صورت گرفته‌است. طراحی فضای سبز به شکلی است که نمای بسیار وسیع و بی انتهایی را به ذهن می‌آورد.

باغ‌ها نیز در قسمت جنوبی کاخ قرار گرفته‌اند که نمای فوق العاده‌ای را از ایوان کاخ سلطنتی فراهم می‌کند. تمامی این فضا بر دو سوی کانال محوری ورسای قرار گرفته‌اند.

در چهار سوی این کانال نیز فواره‌ها و استخرهای عظیمی پدید آمده‌اند که بعضی از آنها نظیر استخر آپولون و یا استخر لاتونا شهرت جهانی دارند.

نمایی از سالن آینه

                    کاخ‌های جانبی

علاوه بر کاخ سلطنتی کاخ‌ها و عمارت‌های دیگری نیز در محوطه ورسای ساخته شده‌اند که از معروفترین آن‌ها می‌توان از گراند تریانون و پتیت تریانون نام برد.

               هزینه ساخت

با توجه به عظمت، شکوه و وسعت کاخ ورسای هزینه نگهداری این کاخ بسیار بالا بود هرگز رقم دقیق آن توسط کوبرگ خزانه دار لوئی چهاردهم فاش نشد

اما به طوری که طی یک برآورد گفته می‌شود که حدود ۲۵٪ درآمد ملی فرانسه در آن زمان صرف فراهم کردن هزینه زندگی شاه در این کاخ می‌شد.

در طی تحقیقات امروزی هزینه ساخت ساختمان‌های این کاخ بالغ بر ۲ میلیارد دلار و قیمت طلا و نقره به کار رفته

در این کاخ بر اساس قیمت طلا و نقره در سال ۲۰۰۶ به حدود ۶۰۰ میلیارد دلار می‌رسد. به همین خاطر تعدادی از تاریخ نگاران زندگی در ورسای را زندگی طلایی نامیده‌اند.

پس از انقلاب فرانسه این کاخ توسط انقلابیون اشغال شد و تمامی اثاثیهء آن به نفع انقلاب مصادره و در حراجی های اروپا و آمریکا به فروش رسید.

نمایی از سالن آینه

               معماری باروک

از ایتالیا شروع شد و قسمت اعظم اروپا را هم به زیر پوشش خود درآورد. تقریبا از اوایل قرن ۱۷ تا اواسط قرن ۱۸ در بیشتر کشورهای لاتین گسترش یافت.

از نظر منتقدین قرن نوزدهم معماری باروک عبارت است از معماری کلاسیک منحط بی‌ساختار و دارای تزئینات نمایشی زیاد و عجیب و غریب است.

              سبک باروک

باروک در معنی اصلی خود عبارتست از نامنظم، مروارید ناصاف و پرپیچ و تاب و یا غیر عادی باروک نوعی هنر است که در آن قواعد تناسب رعایت نمی‌شود

و همه چیز بنا به حواس هنرمند نمایانده می‌شود. این سبک هنری دارای روحی از حرکت و جنبش است که نقطه مقابل سکون کلاسیک است.

هنرمندان در باروک بر خلاف دوران کلاسیک با احساس خود حرکت می‌کنند و احساس را مقدم بر عقل می‌دانستند.

             ویژگیهای معماری باروک

سیالیت فضا، پیوند حرکت به معماری، نامتوازنی، نور و رنگ، ژرف نمایی و پویایی در مقابل ایستایی معماری رنسانس.

معماری باروک با مایه گرفتن از انسان‌گرایی، بساط شیوه‌گری منیریسم را برچید و در رویارویی با ضوابط کلاسیک حق اولویت را از عقل گرفت و به احساس سپرد.

در این شیوهٔ معماری، با ایجاد هماهنگی و هنجار در میان عناصر و مفاهیمی گوناگون و در هم آمیخته‌گری شکوهمند در فضای کلان ارائه می‌دارد. هدف اصلی باروک

پیش بینی فضایی کلی در مرکز، منظم کردن فضایی فرعی و نمای ورودی و سرانجام به خدمت گرفتن عناصر پیکر شناسی و نقاشی و سایر هنرهای تزیینی برای ایجاد اثری کامل می‌باشد.

معماری باروک دارای صلابت و سهندوارگی ساختمان بود، که بعدها سبک روکوکو (به انگلیسی: rococo) از آنها کاست و بر سبکی،

ریز نقشی و شادی انگیزی و آرایه‌های رنگارنگ در بنا افزود.

            مفهوم بینهایت

در اواخر قرن هفدهم مشاهده می‌شود که جهان بینی دوران باروک در رشته ریاضی متوجه بینهایت به عنوان پایه‌ای برای محاسبات علمی می‌شود.

در نقاشی و معماری بینهایت به معنی ترسیمی و هندسی آن در پرسپکتیو مورد استفاده قرار می‌گیرد تا تاثیری هنرمندانه بیافریند.

کاربرد هنرمندانه بینهایت در طبیعت که با معماران منظره ساز فرانسوی اواخر قرن هفدهم آشکار گشت برای نخستین بار در باغ‌ها جاده‌های عریضی دیده می‌شود

که به عنوان عوامل اصلی معماری بکار رفته‌اند و این باغ‌ها را آشکار ا به فضاهای بی پایان، هدایت می‌کنند.

ورسای با جاده خیره کننده اش که راه به پاریس می‌برد مثالی باعظمت، از آفرینش این معماران فرانسوی است.

این باغ با اثری که بر بیننده ایجاد می‌کند نمونه‌ای از دنیای باروک است و تصور هنری بینهایت را در این دوره باقی نگاه می‌دارد.

              پیکره‌سازی

یکی از دلایل پیدایش پیکره‌سازی باروک نقش مقابل بین باروک و کلاسیک‌گرایی بود. پیکره سازی هم در نشان دادن معجزات دین مسیح کمال می‌یابد

و بازتابی از نوعی اشتیاق برای اعجاب انگیزی است. استفاده از عناصر تزیینی و نمایان کردن هر چه بیشتر فواره‌ها و آب نماها در معماری باروک بسیار متداول بوده‌است.

بعدها اینگونه برخورد با آب و استفاده نمادین از مجسمه سازی در شهر سازی و میادین باروک نیز مرسوم شده‌است.

پیکره‌سازان عصر باروک، بیشترین تلاش خود را به کار می‌بستند تا حرکت را در آثار خود بیافرینند.

         ایاصوفیه یا حاجیاسوفیا (ترکی: Ayasofya یونانی:Ἁγία Σοφία)

کلیسای مسیحیت شرق بود که در دوره امپراتوری بیزانس به سال ۵۳۲ میلادی بنا به دستور امپراتور کنستانتین اول ساخته شد.

و بعد در قرن ۶ میلادی توسط جاستنیانوس مورد بازسازی و مرمت قرار گرفت. برای بازسازی بنا دو معمار به نام‌های ایسیدوروس (از میلتوس یا سوکلی فعلی)

و آنتییوس (از تراللس یا آیدنلی فعلی) ماموریت یافتند. بنا با کار ۱۰ هزار کارگر در طول پنج سال و تحت نظر ۱۰۰ استاد باشی تکمیل شد و به تاریخ ۲۷ آرالیک ۵۳۷ افتتاح شد.

این کلیسا نخست کلیسای بزرگ نام گرفت. پس از فتح استانبول، سلطان محمد دوم دستور داد کلیسای ایاصوفیه را به مسجد تبدیل کنند.

سلیمان اول دستور داد نقاشی‌ها و نگارگری‌های داخل ایاصوفیه را بپوشانند تا نماز جمعه در آنجا خوانده شود.

سلیم دوم به معمار سنان (Sinan) سنان دستور داد که ایاصوفیه را مرمت کند.در زمان مراد سوم، مناره و منبر و محراب به ساختمان ایاصوفیه افزوده شد.

در زمان مراد چهارم، آیاتی از قرآن به خط مصطفی چلبی در دیوارها و سقف ایاصوفیه نگاشته شد؛ علاوه بر این لوحه‌هایی دور تا دور سقف ایاصوفیه نصب شد

که در آن نام الله، محمد، ابوبکر، عمر، عثمان، علی، حسن و حسین نوشته شده بود.

این لوحه‌ها در زمان سلطنت عبدالمجید با الواح مدوری که به خط ابراهیم افندی نوشته شده بود، جایگزین گردید.

پس از اعلام حکومت جمهوری در ترکیه و به قدرت رسیدن آتاترک، ایاصوفیه به موزه تبدیل شد و تا امروز به همین شکل باقی‌مانده‌است.

ارتفاع گنبد بزرگ این مسجد از سطح زمین ۵۵ متر و قطر آن ۳۱ متر می‌باشد که بوسیله ۴۰ پشت‌بند بزرگ و روی چهار ستون اصلی سوار شده‌است.

              مسجد

مسجد ایاصوفیا

فوراً پس از تصرف استانبول توسط ترکان عثمانی (Ottoman Turks) در سال ۱۴۵۳، ایا صوفیا، به مسجد ایاصوفیا تبدیل گردید.

(سلطان محمدفاتح در همان روز فتح استانبول فرمان تبدیل کلیسای ایاصوفیا به مسجد را صادر کرد و سه روز پس از فتح استانبول،

ضمن برپا داشتن مراسم نماز جمعه در ایاصوفیا به امامت آق شمس الدین، خطبه به نام پادشاه فاتح عثمانی خوانده شد.

در وقف نامه‌های فاتح که نسخه‌های مختلف آن تا امروز باقی‌مانده، نام ایاصوفیا «الجامع الکبیر العتیق» آمده‌است. این اتفاق در سال ۸۷۵ هجری (۱۴۵۳ میلادی) رخ داد.)

این امر در واقع سمبلی از پیروزی ترکها بر استانبول بود، در آن زمان کلیسا در شرایط بسیار اسفناکی قرار داشت

از جمله برخی از درها افتاده بودند و مسافران غربی از جمله پروتفور (Pero tafur) که از نخبگان باستانشناسی زمان خود بود مقالاتی دال بر شرایط کلیسا در اروپا چاپ نمود.

سلطان محمد دوم، دستور داد سریعاً پاکیزه سازی و تبدیل نمودن کلیسا به مسجد شروع شود.

گامپراتور بعدی سلطان بایزید دوم (Bayezid II) مناره جدیدی جایگزین مناره‌ای که توسط پدرش ساخته شده بود را ساخت.

در قرن ۱۶، سلطان سلیمان کبیر (۱۵۶۶ – ۱۵۲۰) دو شمعدان بسیار بزرگ از فتح مجارستان به ایاصوفیا آورد. آنها را در دو طرف محراب جایگذاری کردند.

در طول سلطنت سلیم دوم (Selim II) بین سالهای ۱۵۶۶ و ۱۵۷۷ جهت استحکام بخشیدن به مسجد،

ساپورتهای سازه‌ای در خارج ساختمان مسجد توسط معمار بزرگ عثمانی به نام سنان (Sinan) ساخته شـد.

سنان|سنان از نقطه نظر تاریخی اولین آرشیتکتی بود که طراحی‌هایش با توجـه به زمین لرزه انجام می‌گردید. در کنار ضد زلزله نمودن ساختمان،

سنان همچنین ۲ مناره دیگر در سمت غربی ساختمان و مقبره سلیم دوم را در سمت جنوب شرقی مسجد در سال ۱۵۷۷ ایجاد نمود.

در سال ۱۶۰۰ آرامگاه مراد سوم (Murad III) و مِحمِد سوم (Mehmed III) در کنار مقبره سلیم دوم ایجاد گردید.

دیگر آثار اضافه شده در آن وقت شامل گالری سلطان، منبر با دکور سنگ مرمر، تخت مخصوص پادشاهی و ایوان سرپوشیده جهت مؤذن را می‌توان نام برد.

سلطان مراد سوم (Murad III) که دوران ۱۵۷۴ تا ۱۹۹۵ حکومت کرد. ۲ گلدان مرمر سفید مربوطه به یونان و رم از پرگامون (Pergamon)

آورد که آنها را در دو طرف سالن ورودی مسجد قرار داد. سلطان محمود اول در سال ۱۷۳۹ دستور بازسازی مجـدد مسجـد را داد

و به آن مدرسه‌ای که شامل مدرسه قرآن که هم اکنون به صورت کتابخانه‌است و ۳۰۰ هزار جلد کتاب در آن جـای دارد

و همچنین یک آشپزخانه برای پختن غذا برای پخش غذا به بینوایان و یک کتابخانه اضافه نمود،

در سال ۱۷۴۰ حوضی جهت غسل کردن ایجاد نمود که همه اینها در مجموع مسجد را تبدیل به یک محل اجتماع نمود.

در همان زمان نیز یک راهرو بزرگ و یک محراب جدید در داخل ساخته شد.

معروفترین بازسازی ایاصوفیا توسط سلطان عبداالمجید (Abdulmecid) و زیر نظر دو برادر آرشیتکت سوئیسی

به نام گاسپر و جیوسپ فوستی (Gaspare & Giuseppe Fossati) و با کمک هشتصد کارگر بین سالهای ۱۸۴۷ و ۱۸۴۹ صورت گرفت.

برادران مهندس گنبد و هلال طاق را مستحکم نموده، ستونها را راست کردند و دکوراسیون داخلی و خارجی ساختمان را ترمیم و اصلاح نمودند.

موزائیک هـای راهروهای بالا تعمیر شدند، لوسترهای کهنه قدیمی با لوسترهای جدید و مجلل تعویض گردید. دیسکهای بسیار عظیم گرد از ستونها آویزان گردید.

این دیسک‌ها حاوی اسامی نام الله، محمد، ابوبکر، عمر، عثمان، علی، حسن و حسین بودند.

در سال ۱۸۵۰ آرشیتکت فوستی (Fossati) گالری امپراتوری با سبک نئوبیزانس (Now-Byzantine) جدید که دو سالن سلطنتی را در پشت مسجد به هم متصل می‌نمود احداث کرد.

در بیرون ایاصوفیا محل اقامت نگهدارنده ساختمان و مدرسه جدید احداث شـد، و بالاخره مناره‌ها را یک اندازه کردند.

وقتی که بازسازی به اتمام رسید، مسجد در یک مراسم باشکوه در ۱۳ ژوئیه ۱۸۴۹ مجدداً باز گردید.

در ساختار بنا در ایاصوفیا تدبیر هوشمندانه‌ای برای هماهنگی طاقها و ستون‌ها به کار رفته‌است.

۴ ستون عظیم از سنگ خارای مصری، شبیه پای فیل، ۴ طاق بالا را نگه داشته‌است و گنبد بر روی آن‌ها آرمیده‌است.

در ساقه گنبد، حلقه‌ای از ۴۰ پنجره نزدیک به هم قرار گرفته، که نور از آن‌ها به درون می‌تابد. ژرفای گنبد ۱۸ متر و بلندی گنبد ۵۶ متر از سطح زمین است

و قطر آن ۳۳ متر است که پشت بند آن دو و نیم گنبد است، که خود در هر پهلو بر یک تو رفتگی ستون دار کوچک قرار دارند.

در طرفین فضای بسیار بزرگ مرکزی، با گنبدی با بلندی ۵۶ متر از کف دو طبقه، راهرو جانبی قرار دارد که بار گنبد را منتقل می‌کند

به قوس‌های عظیمی که سینه سر درهایی پر پنجره را در بر گرفته‌است. ردیف دیگری از پنجره در پایین و دو تا دور گنبد قرار دارد.

این بنا مجموعاً دارای ۱۰۷ ستون و ۹ در است. بزرگترین آنها در وسطی است با چارچوب برنزی و قاب مرمر که مخصوص ورود امپراتور بود.

این بنا کلاً از آجـر ساخته شده و با مرمر پوشانده شده‌است. دیوارهای آن با معرق‌های آجین شـده به سنگهای قیمتی تزئین یافته‌است.

در تزئینات بنای آن، از فلزات گرانبهای منتسب به هنر بیزانسی استفاده شده‌است. ستون‌های مرمرین این بنا از معبد «آرتمیس» و نیز از نقاط مختلف دنیا به آنجا آورده شـده‌است.

در حیاط داخلی، فواره‌هایی برای وضو قرار دارد. در زاویة جنوبی مسجد به جای گلدسته‌ای از جنس سنگ، گلدسته‌ای آجرین بنا گردیده‌است.

موزائیک‌ها و تزئینات داخلی ایاصوفیا نیز از اهمیت بسیاری برخوردار است. از زیباترین بخش‌های این بنا، تزئینات ایاصوفیا و موزائیک‌های بیزانسی آن است.

در میان آن قطعات و تابلوهای ساخته شده از طلا، نقره، مرمر و سفال لعاب دار رنگارنگ دیده می‌شود.

تابلوهای موزائیک ایاصوفیا را می‌توان بر سطح داخلی نیم گنبدها، دیوارها، طاق‌ها و رواق‌ها و بر سر در ویژة امپراتور و... دید.

بر اثر ویرانی‌ها و تعمیرات پی در پی، بخشی از موزة ایاصوفیا از میان رفته‌است،

از جمله تابلوی موزائیک تصویر حضرت عیسی مسیح (ع) که در ۱۳۵۵ میلادی آن را بر سطح داخلی گنبد ساخته بوده.

این اثر گویا تا میانه سده ۱۷ میلادی نیز بر جای بوده و در زمان سلطان عبدالمجید، غازی عسکر عزت افندی با نوشتن آیاتی از سوره نور آن را پوشانده‌است.

همچنین بخش هـای برنزی به کار رفته در قسمت جنوبی کتابخانه آثار هنری نفیسی به شمار می‌آید.

دیوارهای این بخش را تخته سنگ هـای ارزشمند و گران قیمتی پوشانده که قدمت آن به قرن چهارم میلادی باز می‌گردد.

                  استون‌هنج (Stonehenge)

یادمانی پیشاتاریخی است که در کشور انگلستان و در شهرستان ویلتشایر که در ۳٫۲ کیلومتری غرب آمسبوری و ۱۳ کیومتری سالزبری قرار دارد.

این اثر باقی‌مانده از دوران عصر برنز و دوران نوسنگی است و براساس تاریخ‌گذاری رادیوکربن ۲۰۰۰ تا ۳۰۰۰ قبل از میلاد قدمت آن تخمین زده شده است.

چه کسی می‌داند که استون هنج دقیقاً چگونه ساخته شده‌است? سنگهایی بزرگی، که تا ۵۰ تن وزن داشتند روی غلطکها به وسیله گروهی از مردان، کشیده شده وبه محل آورده می‌شدند. وقتی سنگها به محل می‌رسیدند، با استفاده از طناب و در صورت لزوم با ایجاد سراشیبی خاکی، آن‌ها را در حالت ایستاده قرار می‌دادند.

بیشتر بناهای بزرگ برای دنیای امروزی یک معما می‌باشند. دانشمندان و باستان شناسان در سراسر اعصار سعی در یافتن اسرار ساخت این بناها کرده‌اند.

برای آنها یک کار بسیار مشکل بود که بتوانند این سنگهای بزرگ را طوری در کنار هم قرار دهند که دارای یک شکوه عظیم شود.

این بناها می‌توانستند به عنوان محل سکونت، معابد، مقابر و یا حتی تقویم‌های بزرگ در فضای باز مورد استفاده قرار گیرند.

مردم می‌توانستند با دنبال کردن حرکت اجرام آسمانی، درباره فصلهای سال چیزهایی یاد بگیرند.

مردم دانشمند اولیه به مقدار زیادی برای درو کردن محصولات و غذای خود به فصول سال متکی بودند.

آنها فصلها را به‌وسیله مراسم و تشریفات مذهبی جشن می‌گرفتند. احتمال اینکه این مناطق و نواحی حکم مقدس برای مردم داشته‌است، بسیار زیاد می‌باشد.

          تفسیر استون هنج

بسیاری از متخصصان بر این باورند که این حلقه بزرگ سنگی در استون هنج برای نظارت و همچنین به عنوان معبدی برای ستایش کردن به کار می‌رفته‌است.

آنها به خاطر وضعیت قرار گرفتن سنگ بزرگ به نام «سنگ هیل» (سنگ پاشنه) که ۶ متر ۲۰ پاارتفاع دارد و ۳۵ تن وزن آن است،

بر این باور هستند. هنگامی که در زمان تغییر تابستان ۲۲ ژوئن، طولانی‌ترین روز سال، خورشید طلوع می‌کند،

به سنگ هیل می‌تابد و یک سایه بلند بوجود می‌آید که تدریجاً از مرکز بنا عبور می‌کند.

این امر ثابت می‌کند که استون هنج بر اساس دستورهای نجومی ساخته شده‌است و اهداف مذهبی داشته‌است.

در سال ۱۹۶۰، منجم آمریکایی جرالد هاوکینگ چنین نظر داد که استون هنج، یک رصدخانه و تقویم پیچیده‌ای بوده است.

تفاسیر نجومی استون هنج با وجود بی دقتی‌هایی که دارد هنوز هم محبوب مانده‌است.

بسیاری از محققین حدس می‌زنند افرادی که استون هنج و جاهای دیگر را ساخته‌اند دانسته‌های ریاضی را که برای پیش گویی

بسیاری از وقایعی که در نظریه جرالد هاوکینگ موجود است بدست آورده بودند

                  تاریخ استون هنج

قصه گویان می‌گفتند مارلین جادوگر سنگها را در زمان شاه آرتور افسانه‌ای قرن پنجم میلادی از ایرلند به استون آورده‌است.

امروزه متخصصان پی برده‌اند که قدمت استون هنج بسیار بیشتر از تاریخ فوق است.

این بنا در سه مرحله ساخته شده‌است که تقریباً آغاز بنای آن از سال ۳۱۰۰ قبل از میلاد بوده‌است.

این مسئله ثابت می‌کند که استون هنج از اهرام مصر هم قدیمی تر است.

                   مراحل اول و دوم

اولین مرحله شامل هنج، یک کانال گرد با یک ساحل خاکی در درون آن بود. تقریباً یک هزار سال پیش، در طول مرحله دوم،

کارگران دو حلقه متحد المرکز از سنگها را در مرکز بنای اصلی بلند کردند. احتمالاً برای آن از ۸۰ قطعه سنگ آتشفشانی باریک، به نام سنگ آبی استفاده نمودند.

آنها بیشتر از کریستالهای سنگ چخماق تشکیل می‌شدند و به نظر می‌رسد آنها را از معادن کوه‌های پرسلی در دایفد، و از به آنجا آورده باشند.

فاصله این منطقه تا استون هنج ۲۱۷ کیلومتر ۱۳۵ مایل است. احتمالاً یک تیم از کارگران سنگهای ۵/۴ تنی را به‌وسیله قایق در بیشتر طول راه حمل کرده‌اند.

احتمالاً سپس آن سنگها را به ساحل کشیده‌اند.

             مرحله سوم

سومین مرحله از ساخت این بنا در سال ۲۰۰۰ قبل از میلاد شروع شد. سنگهای آبی با ۸۰ قطعه سنگهای سیاه بزرگ مرکزی به نام «سارسین» تعویض شدند.

اینها همان سنگهای معروف هستند که امروزه هم دیده می‌شوند. این سنگها از ناحیه اطراف مارل بورو داون به آنجا آورده شدند، اما حمل آنها هم حتی مشکلتر از سنگهای آبی بود.

وزن آنها تا ۵۶ تن می‌رسید و هر کدام را باید به‌وسیله گروهی از مردان روی زمین می‌کشیدند.

بیشتر سنگهای سارسین به شکل یک حلقه در کنار هم چیده شدند.

پنج «تریلیتون» نیز در داخل حلقه قرار گرفتند که از ۲ سنگ ایستاده که روی آنها یک سنگ افقی قرار می‌گرفت، تشکیل می‌شدند. امروزه فقط ۳ تریلیتون باقی‌مانده‌است.

          حقایق ثبت شده

حرکت دادن سنگ‌های عظیم‌الجثه به محل استقرارشان، یک کار بسیار عظیم بود. یک مطالعه نشان می‌دهد که یک هزار نفر در مدت ۳ هفته می‌توانستند

فقط یک قطعه را به استون هنج حمل کنند. حتی با استفاده از چنین نیروی کار عظیمی، ساخت قسمت مرکزی بنا بیش از ده سال طول می‌کشید.

همچنین خرسنگ‌هایی نظیر استون هنج در شمال انگلستان موسوم به دایرهٔ سویین ساید که در طی قرن‌ها در زمین فرو رفته‌اند

و دایرهٔ کالانیش یافت می‌شود و به علاوه خرسنگ‌های عمودی باشکوهی در میان دشت آدبری که نماد جنس مذکر و مونثند نیز موجود است.

بعضی براین باورند که این خرسنگ‌ها خاصیت شفادهندگی نیز دارند، مثلاً کودکان بیمار را از میان سوراخ‌های واقع در خرسنگ‌های دایره‌ای شکل واقع در کورن وال عبور می‌دهند و گفته می‌شود، عده‌ای از این سنگ‌ها نشان دهندهٔ کانالهای نیرو در زمین نیز هستند.

                          برج‌های دوقلوی پتروناس

از بلندترین آسمانخراشهای جهان هستند که در شهر کوالالامپور در کشور مالزی قرار گرفته‌اند.

برجهای دوقلو با احتساب آنتن بالای برجها، ۴۵۲ متر ارتفاع دارند. تعداد طبقات هر برج ۸۸ طبقه است و جمعاً ۷۸ آسانسور در این دو ساختمان فعال هستند.

این دو برج از زیر توسط مرکز خرید سوریا به هم وصل هستند. همچنین پلی طبقات ۴۱ و ۴۲ این دو برج را به هم متصل می‌کند.

ارتفاع این پل از سطح زمین ۱۷۵ متر و طول آن ۵۶ متر است.

کار ساخت این برجها از سال ۱۹۹۵ شروع شد و در زمانی کوتاه در سال ۱۹۹۸ به اتمام رسید.

دولت مالزی ساخت این برجها را به عنوان نماد پیشرفت اقتصادی این کشور در دستور کار خود قرار داد.

امروزه برج‌های دوقلو پتروناس به یکی از نمادهای اصلی کوالالامپور و مالزی تبدیل شده‌اند.

معمار این بنا سزار پلی است.

شایان ذکر است به دلیل نزدیکی این برجها به مرکز نمایشگاههای مالزی (KLCC) این برجها نیز به اشتباه به برجهای KLCC معرفند

به شکلی که در سرتاسر جاده‌های مالزی، تابلویی که شما را به سمت این برجها هدایت می‌کند و عکسی از برجها را نیز داراست به این برجها با همان نام KLCC اشاره مینماید.

این برجها توسط ژاپنی‌ها و کره‌ای‌ها - هر کدام یکی از برجها - طی مسابقه‌ای برای تکمیل پروژه ساخته شده‌اند و سپس دو برج با پلی به هم متصل شده‌اند.

این برجها جزو بلندترین برجهای دوقلوی دنیا به شمار می‌روند.

در طبقه پایین برجها مجتمع خرید بزرگ سوریا قرار دارد. البته به توریستها خرید از این مجتمع به دلیل گرانی برخی اجناس در آن توصیه نمی‌شود.

در طبقه پایین KLCC آکواریم زیبایی قرار دارد که در آن شما از دالان شیشه‌ای زیر آب کوسه‌ها و سفره ماهی‌های غول پیکر را از نزدیک خواهید دید.

نمایندگی شرکت سونی و اغلب مارکهای لباس شاید از مراکز دیدنی این برج باشند. در طبقه بالای فروشگاههای برج سینما و فروشگاه کتاب بزرگی قرار دارد.

موزه آثار هنری این برجها نیز شایان توجه است.

                               برج کج پیزا

(به ایتالیایی: Torre pendente di Pisa) واقع شده در شهر پیزا در ایتالیا، با وجودی که تنها برج کج جهان نیست، ولی مشهورترین آن در کل جهان می‌باشد.

این برج با56.70 متر ارتفاع و ۱۴۵۰۰ تن وزن در توسکانی ایتالیا واقع است. آغاز ساخت این برج در دوره رنسانس در ۹ آگوست ۱۱۷۳ به انجام رسید.

گفته می‌شود در آن دوره، ثروتمندان ایتالیا و طبقه اشراف برای رقابت با یکدیگر مشهورترین هنرمندان و معماران را مأمور ساختن شاهکارهای معماری می‌کردند.

در قرن دوازدهم، اهالی شهر پیزا تصمیم گرفتند کلیسای آنها برجی داشته باشد که برج سینت مارک را تحت تأثیر قرار دهد.

پس از آن که پایه‌های بنا حفر شد، معماری کار آزموده به نام دیوتیسالوی که مسئول ساختمان این برج بود، نخستین سنگ آن را بنا نهاد.

اما چند سال پس از شروع ساخت آن، هنگامی که تنها سه طبقه پایینی آن به پایان رسیده بود و پیش از آنکه ارتفاع برج به ۱۲ متر برسد،

این برج خمیدگی خودش به سمت جنوب‌شرقی را نشان داده بود. پس از آن ساخت این برج به مدت ۱۰۰ سال متوقف شد.

در سال ۱۲۳۴ از معمار دیگری به نام بونانّو پیزانو خواسته شد تا ساختمان برج را تمام کند.

او چهارمین سقف بنا را به پایان رساند و آن را نیمه تمام گذارد و چهار طبقه بعدی آن با همان تمایل به خمیدگی به پایان رسید.

سپس معمار دیگری رشته کار را بدست گرفت و طبقات پنجم و ششم را تمام کرد، اما پایه اصلی همچنان منحرف می‌شد.

تقریباً صد سال بعد، معماری به نام جووانی پیزانو ساختمان آخرین بالکن را به پایان رساند و ناقوسهای برج را در نزدیک مرکز ثقل نصب کرد.

این برج با زاویه 6.3 درجه نسبت به زوایه قائم توانسته قدرت جرمی خود را در مقابل نیروی گرانشی مرکزی حفظ کند.

در صورتی که معماران میتوانستند این نوع حالت را حفظ کنند این برج با توجه به نوع زمینی که بر روی آن قرار داشت

میتوانست تا زاویه 6.8 درجه نیز کج شود اما به دلیل نصب شدن یک لوستر تمام فلزی 1.2 تنی این موضوع تا حد زیادی تحت‌الشعاع قرار گرفت

و حال بسیاری از معماران در این فکر هستند که بازوهای مقاومتی بر روی آن برای حفظ قدرت نگاهدارنده آن تعبیه نمایند.

بدین ترتیب در سال ۱۳۵۰، یعنی پس از ۱۷۶ سال، ساختمان برج به ارتفاع 56.70 متر با تعداد ۷ زنگ در بالای آن به وزن بیش ۲۹ تن، پایان یافت.

از آن زمان تا کنون و در مدت ۷٫۵ قرن مدام به انحراف این برج افزوده شده و در حال حاضر ۲/۴ متر از خط اصلی خود انحراف پیدا کرده‌است.

این برج ۵۵ متر بلندی و هفت ناقوس داشت، که به علت خطر ریزش آن، ناقوس‌های آن به صدا در نمی‌آمدند.

در آن ۳۰۰ پله نصب شده‌است و ضخامت پی‌های برج در حدود ۵ متر است که روی ماسه، کار گذاشته شده‌اند.

عده‌ای معتقد هستند همین امر سبب کج شدن برج شده‌است. کارشناسان می‌گویند علت اصلی انحراف برج مربوط به خاک زیربنای آن است

که دارای ساختمان اسفنجی می‌باشد. این منطقه از شن و خاک و رس آبرفتی حاوی ۶۰ درصد آب تشکیل شده و در حقیقت بنای برج روی یک زمین باتلاقی ساخته شده‌است.

انفجار بیش از یک هزار بمب در جنگ جهانی دوم در این شهر و وقوع حدود ۱۰۰ زلزله خفیف و شدید

در این منطقه، نتوانسته‌است برج کج را به زمین بیندازد و این برج هنوز هم به خمیدگی خود ادامه می‌دهد.

کل انحراف برج ۲/۴ متر است که ۳۰ سانتیمتر این کجی، مربوط به ۱۰۰ سال اخیر است.

این برج هر سال ۲٫۵ سانتیمتر به سمت زمین کج می‌شود و گفته می‌شود احتمالاً تا ۸۰ سال دیگر سقوط خواهد کرد.

بر طبق یک افسانه گالیلئو گالیله که خود نیز یک پیزایی بود، آزمایش‌هایش در مورد سقوط آزاد را در طبقات بالای این برج انجام داده‌است.

بر اساس گفته های ناموثق منشی گالیله ۲ گلوله با جرم های متفاوت را از بالای این برج به طور همزمان رها کرد

تا این نظریه که سرعت سقوط اجسام از جرمشان مستقل است را ثابت کند !

برج پیزا که یک اثر هنری نیز هست ساختنش ۱۷۷ سال بطول انجامید و اولین طبقه ی آن در سال ۱۱۷۳ ساخته شد

که از سنگ مرمر سفید با ستون های بزرگ و زیبا بود و به قوسهایی منتهی میشد .

در سال ۱۱۷۸ بعد از آنکه کار طبقه ی سوم به اتمام رسید به علت پــی ناپایدار و ضعیفش برج نشست کرد

و پس از آن ساخت و سازش قریب به یک قرن متوقف شد .

در این سال ها برج پیزا در گیر جنگ های جنوا ، لوکا و فلورانس بود و فقط در سال ۱۱۹۸ به طور موقت ساعتهایی را در طبقه ی سوم آن نصب کردند .

مهندسین آن زمان برای آنکه بتوانند کج بودن برج را جبران کنند یک طرف از طبقات آن را از طرف دیگر بلندتر ساختند اما برج به طرف دیگر خم شد .

در سال ۱۲۸۴ ساخت برج دوباره متوفق شد تا سال ۱۳۱۹ که طبقه ی هفتم آن را کامل کردند .

در سال ۱۳۷۲ شخصی به نام توماس آندره پیزانو هفت زنگ به سبک رومی را برای این برج طراحی کرد که هر کدام از آنها گویای یک نت موسیقی است .

نام و وزن هر کدام از زنگها به شرح زیر است :

+) زنگ اول : L’assuna با وزن ۳۶۲۰ کیلوگرم +) زنگ دوم : Crocifisso با وزن ۲۴۶۲ کیلوگرم +)

زنگ سوم : san ranieri با وزن ۱۴۴۸ کیلوگرم +) زنگ چهارم : La Terza با وزن ۳۰۰ کیلوگرم +)

زنگ پنجم : La Pasquereccia یا La Giustizia ( از عید پاک میآید زیرا در عید پاک از آن استفاده میکردند ) با وزن ۱۰۱۴ کیلوگرم +)

زنگ ششم : Vespruccio با وزن ۱۰۰۰ کیلوگرم +) زنگ هفتم : Dal Pozzo با وزن ۶۵۲ کیلوگرم ( در آواخر قرن ۱۸ زنگ جدیدی را بجای این زنگ که شکسته بود قرار دادند )

این برج به این ترتیب، به نشان اصلی شهر پیزا تبدیل شد و سال ۱۹۸۷ نیز توسط یونسکو به میراث فرهنگی پیوست.

از ۷ ژانویه ۱۹۹۰ بازدید از این برج توسط توریستان ممنوع شد. چون خطر ریزش آن افزایش پیدا کرده بود.

پس از ۱۲ سال و کمی راست‌سازی برج از ۱۵ دسامبر ۲۰۰۱، دیدار از این برج ۱۴،۵۰۰ تُنی مجدداً توسط بازدیدکنندگان آزاد شد.

          پل معلق گلدن گیت در سانفرانسیسکو

پل گلدن گیت یک پل معلق در سانفرانسیسکو است که این شهر را به شمال ایالت کالیفرنیا وصل می کند.

این پل بر روی تنگه گلدن گیت زده شده است. این پل در ۲۷ مه ۱۹۳۷ گشایش یافت

و در فاصله بین سال‌های ۱۹۳۷ تا ۱۹۶۴ با طول ۴٬۲۰۰ پا (۱٬۳۰۰ متر) طولانی‌ترین پل معلق دنیا به حساب می‌آمد.

پل گلدن گیت با هزینه ۳۵ میلیون دلار ظرف مدت ۴ سال در سانفرانسیسکو ساخته شد.

این پل در ۲۷ می سال ۱۹۳۷ ساعت ۱۲ بعدازظهر به روی وسایل نقلیه باز شد.

ارتفاع این پل از سطح آب ۲۲۰ پا (۶۷ متر) و وزن آن ۸۸۷۰۰۰ تن است.

دو برجی که در طول این پل ساخته شده‌اند ۷۴۶ پا (۲۲۷ متر) ارتفاع دارند.

در سال ۱۹۹۷، حدود ۴۱۳۸۱۰۰۰ وسیله نقلیه از روی این پل عبور کردند. ۳۰

نفر در هنگام ساخت این پل از روی آن سقوط کردند و به دلیل وزش بادهای شدید،

کارگران در هنگام ساخت آن با مشکلات بسیاری مواجه شدند. ساکنین شهر سانفرانسیسکو این پل را نماد شهر خود به حساب می‌آورند.

پل گلدن گیت، ابتکار مهندس مشهور جوزف استراس بود که پیش از این طراحی ۴۰۰ پل متحرک را برعهده داشت.

ایرونیگ مارو، مهندس معمار و مهندس چارلز آلتون الیس و لئون مویسیف از طراحان پل در اجرای این پروژه بزرگ مشارکت داشتند.

ساخت این پل از ۵ ژانویه سال ۱۹۳۳ شروع شد و در آوریل ۱۹۳۷ به پایان رسید و در ۲۷ می همان سال برای تردد عابران پیاده آزاد شد.

این پل تنها راه خروجی سانفرانسیسکو به سمت شمال است و از ۶ مسیر مخصوص تردد

وسایل نقلیه و دو مسیر محل عبور عابران پیاده در هر دو طرف تشکیل شده است

در اول سپتامبر سال ۲۰۰۲ عوارض تردد از روی این پل برای وسایل نقلیه موتوری از ۳ دلار به ۵ دلار افزایش یافت.

دوچرخه، موتور و عابر پیاده از پرداخت عوارض معاف هستند.

محدودیت سرعت حرکت روی پل گلدن گیت در اول اکتبر سال ۱۹۸۳ از ۹۰ کیلومتر در ساعت به ۷۰ کیلومتر در ساعت کاهش یافت.

رنگ این پل نارنجی متمایل به قرمز، معروف به نارنجی بین‌المللی است.

این رنگ برای هماهنگی این پل با محیط اطراف خود و جلوه بیشتر آن در مه و غبار (که از شرایط آب و هوایی ویژه آن منطقه است) انتخاب شده است.

این پل از نظر زیبایی‌شناسی و معماری در نوع خود منحصربه‌فرد است.

در ماه ژوئن سال ۲۰۰۱ انجمن مهندسان عمران آمریکا چند بنا را با نام «بناهای هزاره» معرفی کردند؛

این بناها عبارت بودند از کانال پاناما، ساختمان امپایر استیت و پل گلدن گیت.

برج ایفل (به فرانسوی: Tower Eiffel) برجی فلزی در میدان شان دو مارس و در کنار رود سن واقع در شهر پاریس است.

برج ایفل که امروزه به عنوان نماد فرانسه شناخته می‌شود، پربازدیدترین بنای جهان و یکی از شناخته‌شده‌ترین بناها در جهان است.

ساخت برج ایفل در سال ۱۸۸۷ آغاز و در ۳۱ مارس ۱۸۸۹ به پایان رسید.

در آغاز برج ایفل برای نمایشگاه جهانی و به مناسبت صدمین سالگرد انقلاب فرانسه ساخته شد

ولی پس از ساخت این بنا مورد قبول همگان واقع نشد و ۳۰۰ نفر که در بین آنها می‌توان از امیل زولا، گی دو موپاسان، شارل گارنیه

و هم چنین الکساندر دوما نویسنده شهیر فرانسوی نام برد، به ساخت آن شدیداً اعتراض نمودند.

نام برج ایفل از نام سازنده‌اش گوستاو ایفل گرفته شده است.

تا سال ۱۸۸۹ ستون یادبود واشنگتن به عنوان بلندترین سازه جهان شناخته می‌شد اما در این سال برج ایفل جانشین آن شد.

برج ایفل به مدت ۴۱ سال تا زمان بهره برداری از برج کرایسلر در نیویورک در سال ۱۹۳۰، به عنوان بلندترین برج جهان شناخته می‌شد

این برج هم اکنون بلندترین سازه موجود در شهر پاریس و چهارمین سازه بلند فرانسه است.

در سال ۲۰۰۶ قریب ۶٬۷۱۹٬۲۰۰ نفر از این برج دیدن کردند. با توجه به اینکه از ابتدای ساخت

این برج تاکنون بیش از ۲۰۰٬۰۰۰٬۰۰۰ نفر از این بنا دیدن کرده‌اند،^[۵] این بنا به عنوان پربازدید کننده‌ترین بنا در جهان شناخته می‌شود.

بلندی برج ایفل بادر نظر گرفتن آنتن تلویزیونی ۲۴ متری بر فراز آن ۳۲۵ متر می‌باشد و وزن تقریبی آن ۷۲۰۰ تن است.

۱۶۶۵ پله تا بالاترین نقطه برج ادامه دارند که البته پله‌های طبقه دوم به بالاترین نقطه برج به روی بازدیدکنندگان بسته است.

ساختار این سازه به شکلی است که باز و بدون طبقه‌های میانی (به جز دو سطح) می‌باشد.

یک سمت آن رودخانه سن و سمت دیگر البته کمی دورتر بنای گنبددار و زرینی دیده می‌شود که عمارت اینولید نام دارد و مقبره ناپلئون آنجاست.

با سلام کاربر گرامی به جمع معماران ایران خوش آمدید .در این وبلاگ می توانید با عضو شدن،باسایر مهندسان و اعضای وبلاگ مشورت کنید ولحظات خوشی را سپری نمایید